(เขียนได้ดีมากๆ) บางครั้ง…การเลิกกัน ทำให้มีความสุขกว่า การทุกข์ทน กับคนไม่ซื่อสัตย์

ในโซเชี ยลแห่ให้กำลังใจสนั่น!! เรื่องของ คุณครูสาวสวยโพสต์ใบหย่ า พร้อม แ ค ป ชั่น… “ฉันเดินตามด้วยความซื่อสัตย์ แต่เขาก็ได้โรยเศ ษแก้วทิ้ งไว้บนพื้น” ฝากข้อความชวนให้คิด ?

.ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเห ว ฉันเดินตามคนๆ นึง

ด้วยความซื่อสั ตย์อย่างไม่มีข้อแม้ ตลอดทางเดิน ฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า

ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา

ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ระหว่างทางฉันไม่รู้ว่า เขาคิดอะไรอยู่

แต่เขาก็ได้โรย “เ ศ ษแก้วทิ้งไว้บนพื้น” ขณะที่เดินตามฉันไม่เคยระวั งตัวใดๆ เพราะ..

ตา มองอยู่ที่แผ่นหลังของเค้าด้วย “ความไว้ใจ”

ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ..

“การขอโทษและการให้อภั ย” เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก…จนในที่สุด

พื้นทางที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้ วชิ้นเล็กมากมายที่คอยทิ่ มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน

แน่นอนว่า..!! มันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง แต่เดินไปไม่นาน

ก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก และที่ตลกคือ.. “ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่ อ ยๆ” เพราะ

คิดว่า เ สี ยดายที่อุส่าต์ เดินตามมาตั้งนานแล้ว และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้าที่ “ต ะโกนมาเรื่อยว่า เค้าจะหยุดการกร ะทำแบบนี้แล้ว”

“ความเจ็ บ วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก “

เมื่อมีเด็กคนนึง เกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดย “อุ้มเด็กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อ ไม่ให้เค้าโดนเ ศ ษแก้ว” ไปด้วย

เด็กโต ขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวัน ตามไปด้วย 8 ปีแต่ก็ยังคงมี

แผ่ นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่า “เค้ากำลังจะเลิกโรยเ ศ ษแก้วแล้ว”

หรือ จะเลี้ยวออกไปอีกทางที่มันโคตรมื ด และไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า (ในใจก็คิดเสมอว่า…)

“ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ ป ล่ อ ย เด็กแน่นอน”

ที่ทางแยกฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบา ดแผ ลนับไม่ถ้วนมันเจ็ บ มันชา แล้วกลับมาเจ็บอีก วนไปเรื่อยๆ

วันนี้.. ฉัน ตั ด ความเสี ยดาย 8 ปี ที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแย ก นั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่

ทางที่มันโครตจะมื ดนี่แหระ และไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก

แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศ ษแก้วอีกแล้ว

แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเ ศ ษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็กลงกับพื้น แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม

“ฉันกลับรู้สึกดีขึ้นอย่างประหล า ด” จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสั ตย์

ฉันรู้ทันทีว่า ตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย เพราะ

ฉันกำลังจะมีเด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน

“ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย..” จากนี้ไป ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาแผ ลที่เท้าสักพัก

แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ…

เดินไปทางที่โคตรมื ด นี่แหระ…

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.. ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ต า ย

ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และ ฉันไม่ก ลั ว อะไรอีกแล้ว

ขอขอบคุณบทความเรื่องนี้ : ครูสาวสวย จุฑารัตน์

แหล่งที่มาจาก : ใจร่มๆ