ที่ใด…มีแม่ที่นั่นแหละ คือ บ้าน (บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน)

“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน” เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่

ความรักของแม่ ผู้ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า “ที่ใดมีท่าน..ที่นั่uแ ห ล ะคือบ้าน”

1. ท นทุกข์อุ้มท้องตลอ ด 9 เดือน กับความใจกว้างในทุกรุ่งอรุณ ร่างกายไร้ร่องร อย บ อบช้ำ กินอยู่ก็ถามพ่อแม่

ทุ กคืนย ากจะหลับตาแม่นอนที่เปียกให้ลูกหลับที่แห้ง

2. ห ากลูก ป่ วย ก็พาไปห าหมอ เต็มใจดูแลลูกแบ กรับไ ข้ แทน ไหว้พระขอพรให้ไร้โร ค ภั ย

จุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น เช่นนั้นพ่อแม่ถึงจะยิ้มได้

3. ตอนหัดเดินกลัวหกล้มบ าดเจ็ บ คอยปกป้องกันไฟระวังน้ำให้ เป็นห่วงคอยระวังทุ กเสี้ยววินาที ทุ กก้าวต้องจูงมือเดิน

ตอนนี้ 3 ขวบเริ่มเดินพูดได้ เรียนรู้การพูด พ่อแม่สุขใจ

4. อายุ 4-5 ขวบส่งเล่าเรียน เพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์ ตั้งแต่หัวจร ดเท้าเตรียมให้พร้อม เสื้อผ้าทุ กฤดูก็มิข าด พ่อ ตีสั่งสอนลูก

แม่ป วดใจแทนป าดน้ำตาไม่หว าดไม่ไหว

5. ความจริงใจของบุ พการีลึกยิ่งกว่ามห าสมุทร เพื่อลูกยอมเสี ยเงินได้ นอนดึกตื่นเช้าเพื่อห าเงิน

แต่ตนเองไม่กล้าใช้เงินเพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น เปลี่ยนขี้เถ้าเป็นทองคำ

6. เมื่อลูกต้องจากบ้าน พ่อแม่ห่วงห า ความหวังทุ กอย่ างอยู่ที่ลูก ขอพรก็คิดถึงห่วงห า เพื่อให้ลูกปลอ ดภัย

เมื่ออยู่ต่างบ้านห ากข่าวห่ างห าย ก็จะกังวลร้อยแปดนอนไม่หลับทั้งคืน

7. ไม่ว่าลูกชายหญิงก็เลี้ยงดูเท่ากัน ย่ าง 18-19 ก็ดูฤกษ์ดีแต่งงาน จุดธูปขอ ด วงวิ ญ ญ าณคุ้มครอง

เสี ยเหงื่ อมากมายท่วมตัว เสียเงินทองที่นับไม่ถ้วน เพื่อช ด ใช้ห นี้ให้ลูก

8. แต่งงานมีครอบครัวการงาน แต่พ่อแม่ก็ยังไม่ห ายเป็นห่วง ต่อให้ทุ กข์ร้อยหมื่นก็จะท น พระคุณของพ่อแม่มีนับไม่ถ้วน

ห ากลูกเกิดมาไม่มีใครดูแล จะมีวันนี้ได้หรือ

9. ทั้งใจพ่อแม่อยู่ที่ลูกกังวลใจถึงขั้ นล้ มป่ ว ย ผมทั้งหัวหง อกไปหม ด ใบหน้าก็เหี่ยวย่นเปลี่ยนรูป

ทุ กครั้งที่กลับมาก็เจอใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่ เมื่อมีทุ กข์พ่อแม่ก็ทำอาห ารให้กิน

10. เมื่อย ามพ่อแม่แก่เฒ่ าโ ร คถามห า อย าก ห าหมอรับ ย า ใครจะช่วยจ่าย พ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่ปี วันพร้อมหน้าพร้อมตาจะมีอีกกี่วัน

เมื่อพ่อแม่อายุร้อยปีก็ต้องหลับตา ไร้ เง าลูกๆ เคียงข้างอีกต่อไป

ต้นไม้รักความเงียบ แต่ลมห าได้หยุดไม่ ถึงคราวลูกเลี้ยงดู แต่พ่อแม่ก็รอไม่ไหวแล้ว ในโลกใบนี้

สิ่งที่ไม่อาจรอได้ที่สุดก็คือ “ความกตัญญูพ่อแม่”

อย่ าเสี ยใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งสูญเสี ยไป อย่ าไปห วงแหนเอาตอนที่ไม่มีแล้ว

“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน” เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่ “ที่ใดมีท่าน..ที่นั่uแ ห ล ะคือบ้าน”

 

ขอบคุณบทความ ใจรุ่มๆ